Księga I rozdział XVI

Obudziłam się w ramionach Dymitra. Podniosłam lekko głowę aby na niego spojrzeć. Patrzał przez okno w samolocie z zamyślonym wyrazem twarzy. Włosy miał związane w kitek na karku. Lekko się poruszyłam i spojrzał na mnie.

- Hej - powiedziałam.

- Hej jak się czujesz?

- coraz lepiej. A jak ty się czujesz po ucieczce Aleksandry?

- Dobrze, ale smutno mi że tak postąpiła.

- Mówiła mi, że cię kochała. Nie mogła znieść myśli, że wybrałeś mnie a nie ją.

- Nie przejmuj się. To nie twoja wina.

- Wiem o tym ale mi jej szkoda. To ona podjęła taka decyzję., nie ja. – Powiedziałam.

- Tak strasznie się bałem, że cię stracę. - powiedział, mocniej mnie tuląc.

- Ja także się bałam, że nie zobaczę więcej ani ciebie ani dzieci. A właśnie co u nich?

- Powoli zaczynają ząbkować. Gdy ciebie nie było były bardzo niespokojne. Bardzo się za tobą stęskniły.

- Chciała bym je zobaczyć.

- Jak tylko wrócimy do domu je zobaczysz.

- Już nie mogę się doczekać.

Rozejrzałam się dookoła, po drugiej stronie przy oknie siedział Abe, było widać, że jest zdenerwowany. W koło siedziało kilku strażników jednym z nich był Denis. Jeden ze strażników miał zabandażowaną głowę, a drugi rękę w gipsie. Przypomniałam sobie wtedy, że mi również założono opatrunek na rękę. Powróciłam wzrokiem do Aba wpatrywał się we mnie.

- I co jesteś z siebie dumna? - zapytał ale nie dał mi odpowiedzieć. - Czy ty wiesz jak nas wszystkich nastraszyłaś, nie powinnaś była tam iść. A gdyby coś ci się stało?

- Tak już to zrozumiałam.

- J bardzo dobrze. Twoja matka się bardzo martwiła.

- O to cos nowego.

Abe gadał tak dalej, jednym uchem wszystko wpuszczałam, a drugim wypuszczałam. Zaczęliśmy lądować myślałam, że będę miała już spokój, kiedy powiedział.

- Odwiozę was, bo mamy sobie jeszcze do pogadania.

I moje szczęście prysnęło jak bańska mydlana.

- Naprawdę? A o czym? Bo chyba straciłam wątek. - Usłyszałam, że Dymitr się zaśmiał.

- Co w tym takiego śmiesznego? - spytał zdezorientowany Abe.

- A nic przypomniała mi się śmieszna historyjka.

- A jaka? - spytałam spoglądając na niego.

- Rose czy ty mnie w ogóle słuchasz? Czy do ciebie dotarło choć coś z tego co powiedziałem?- Powiedział zrezygnowany Staruszek.

- Słuchałam bardzo skrupulatnie tego co mówiłeś ale nie wiele z tego chyba do mnie dotarło.

- Co ja z tobą mam?- Powiedział załamując się.

- Samą radość.- Powiedziałam z uśmiechem.

- No dobra chyba dam ci już spokój ale i tak nie uwolnisz się ode mnie przez najbliższy czas.- Powiedział tonem nie znoszącym sprzeciwu.

- Już się cieszę.- Odpowiedziałam uśmiechając się jeszcze bardziej.

Lądowaliśmy, gdy tylko byliśmy na ziemi wszyscy się zebrali i wysiedli z samolotu. Zaczęliśmy się pakować do samochodów stojących przed lotniskiem w Nowosybirsku.

Dymitr szedł obok mnie i trzymał mnie za rękę, w pewnym momencie podszedł do nas facet chyba w wieku Dymitra, miął blond włosy i niebieskie roześmiane oczy, był niższy od mojego ukochanego.

- O Aleks poznaj moją narzeczona Rose. Rose to mój przyjaciel z czasów szkolnych Aleks.

- Miło mi poznać.- Powiedziałam wyciągając do niego rękę. Którą pocałował, co mnie totalnie zszokowało. Nie sądziłam że są na świecie jeszcze mężczyźni kontynuujący ten zwyczaj.

- To mnie miło poznać damę serca Dymitra.- Powiedział z lekkim ukłonem.

- Nie błaznuj. – Powiedział mój ukochany śmiejąc się.

- No co staram się być miły.- Odpowiedział Aleks i zaczął iść obok nas.- No to co to była miłość od pierwszego wejrzenia? Bo wiesz większość dziewczyn w szkole po pierwszym spojrzeniu już dało by się za niego pokroić.- Spytał mnie Aleks ze śmiechem.

- Raczej od drugiego.

- O to pobiłaś chyba rekord.

- Wcale tak nie było.- Sprzeciwił się Dymitr.

- Jak nic nie mów mi że nic nie zauważyłeś.

- No to chyba byłem ślepy.

- Wszystkie dziewczyny wodziły za nim wzrokiem a on tego nie zauważył. Koniec świata.- Udawał dramatyzowanie Aleks. Roześmiałam się.

- U nas w akademii nawet chłopacy uważali go za bóstwo.

- Nigdy o tym nie słyszałem.- Powiedział zdezorientowany Dymitr.

- Bo byłeś zbyt poważny. A z tobą to chyba będę musiała sobie kiedyś pogadać na spokojnie. –Powiedziałam do Aleksa.

- A bardzo chętnie, z piękną kobietą zawsze miło się spotkać.-  Po chwili spojrzał na Dymitra który patrzył na niego z wilka.- Oczywiście jeżeli Dymitr się zgodzi. Dobra to ja idę bo jadę innym samochodem. Do miłego zobaczenia.- Powiedział salutując.

Stanęliśmy jakby nie inaczej przed czarnym SUV- em , nie wiem co wampiry mają z tymi samochodami. Dymitr otworzył mi drzwi i pomógł wsiąść, na miejscu dla kierowcy siedział jakiś człowiek. Mój ukochany usiadł obok mnie.

- Jak się czujesz?- Spytał przytulając mnie.

- A dobrze. Ręka prawie nie boli. A ty?

- Jeżeli z tobą wszystko dobrze to ze mną też. Kocham cię.

- Ja ciebie taż.- Powiedziałam i pocałowałam go.

- Chcesz się przespać?

- Nie przecież spałam już w samolocie.

- Tak sobie myślałem, czy nie uważasz że powinniśmy ochrzcić bliźnięta?

- W zasadzie to czemu nie, nie powiem żebym była najbardziej religijną osobą ale powinniśmy je ochrzcić. Tylko kiedy?

- Będzie trzeba iść do księdza Pawła.- Powiedział z uśmiechem.

- Domyślam się że będę musiała potem wszystkim wszystko opowiedzieć.

- Takie jest życie, wszyscy się bardzo o ciebie martwili.

Dalszą drogę przejechaliśmy rozmawiając o wszystkim i o niczym albo w ciszy. W pewnym momencie poczułam się senna i zasnęłam.

Pamiętam tylko, że w pewnym momencie samochód stanął i Dymitr wziął mnie na ręce i zaniósł do domu po czym ułożył na łóżku, a potem zasnęłam.

Powoli zaczęłam się budzić, byłam w naszym pokoju w domu Dymitra, zasłony były zasłonię te ale było widać że świta. Obok mnie nikt nie leżał, usłyszałam że Joann i Clara się poruszają, więc szybko wstałam i podeszłam do łóżeczek. Dzieci jak tylko mnie zauważyły zaczęły się uśmiechać.

- Jak ja się za wami stęskniłam.- Powiedziałam i pogłaskałam każde z nich po główce. Clara miała na sobie różowe śpioszki z słonikiem, a Joann miał niebieskie z słoneczkiem i chmurkami. Wyglądały ślicznie.

Usiadłam przy ich łóżeczkach i wpatrywałam się w nie. Jak to możliwe że przeżyłam bez nich te dwa dni. Po nie wiem jak długo takiego siedzenia wstałam i zeszłam na dół.

 Po kuchni krzątała się Olena.

- Dzień dobry.- Przywitałam się. Olena odwróciła się a w jej oczach ujrzałam radość podeszła do mnie i mocno przytuliła.

- Rose czy ty wiesz jak nas przestraszyłaś? Chodź, siadaj i opowiadaj wszystko bez pomijania.

I tak spędziłam pół godziny na opowiadaniu wszystkiego co się wydarzyło.

- To okropne jak Aleksandra mogła chcieć być strzyga i to z jakiego powodu. Nie rozumiem tego.

- Ja też nie.

- Myślę, że dla nas to nie jest do zrozumienia. Ona dokonała swojego wyboru, a ważniejsze jest to że my go nie powtórzymy.

- Tak wiem.

- A tak przy okazji, dzwoniła królowa chciał żebyś do niej zadzwoniła, albo połączyła się przez skype.

- Ok. to może teraz pójdę.

- Dobrze.

- A tak właściwie gdzie jest Dymitr?

-Wyszedł, mówił że wróci nie długo. A tak właściwie czy ty coś jadłaś?

- No tak w zasadzie to nie wiele ale nie jestem głodna.- Ale wiedziałam że i tak nie mam się co kłócić, wmusi we mnie jedzenie.

- No to siadaj i nie myśl ze się wywiniesz od porządnego śniadania.

- Tak zdążyłam już przywyknąć że i tak nie wywinę się od posiłku.- Powiedziałam. Olena kazała mi usiąść przy stole, po chwili przede mną stał talerz pełen jedzenia. Była na nim jajecznica i chleb z masłem. Dostałam także sok pomarańczowy. Gdy tylko zjadłam, wstałam od stołu.

- Dziękuje.

- No i nie można tak było od razu.- Powiedziała z uśmiechem na twarzy.

- Dobra lecę, trzeba zadzwonić do Lissy.

Szybko wbiegłam na górę i wyjęłam telefon. Wybrałam numer Lissy . Na początku nikt nie odbierał dopiero po piątym sygnale usłyszałam w słuchawce głos mojej przyjaciółki.

- Halo.

- Hej Lissa, to ja Rose.

- O Rose miałam nadzieje że zadzwonisz masz szczęście akurat ma chwile może połączymy się przez skypa?

- No dobra już wchodzę.

Szybko wżęłam laptop który położyliśmy na biurku wieki temu ale i tak nikt go nie używał. Włączyłam wszystko i już po chwili zobaczyłam przed sobą uśmiechniętą Liss.

- O matko jak ja się za Toba stęskniłam.- Powiedziałam.

- Nie uwierzysz ale ja za Toba też. Dwór bez ciebie już nie jest taki sam jak kiedyś.

- Nie wątpię. A co u ciebie? Jak się czujesz? Co Rose?

- Spokojnie niech pomyślę, ogólnie to wszystko ok. wiadomo sprawy Dworu i tym podobne nie będę cię zanudzał. U mnie i Christiana wszystko też dobrze. No Rose to rośnie jak na drożdżach. Wszyscy ją pokochali. A co u ciebie? Dobrze się czujesz bo przecież dopiero co się uwolniłaś od strzyg.

- A wiesz nie było tak źle, nic mi nie jest. Ale wiesz co jest najdziwniejsze a zarazem najstraszniejsze? Że Aleksandra była dziewczyna Dymitra przemieniła się w strzygę dla zemsty.

- To straszne. No ale dobra trzeba się cieszyć tak czy nie w końcu jutro też jest dzień. A jak bliźnięta?

- A wiesz rosną  w zastraszającym tempie. Wychodzą im ząbki. Joann jest podobny do Dymitra a Clara do mnie.

- Dziwne Rose jeszcze nie wychodzą ząbki

- a to może dlatego że jak dampiry mają dzieci to one rosną szybciej.

- To jest więcej takich dampirów którzy maja dzieci z wampirami?

- Tak było na przestrzeni wieków takich dzieci niewiele ale zawsze są to bliźnięta. Chłopiec i dziewczynka, chłopiec jest zawsze podobny do ojca a dziewczynka do matki. Rosną one szybciej niż inne dzieci. Maja także pewnego rodzaju więź cos w stylu tego co mnie łączył z tobą tylko że w obie strony.

- I tego wszystkiego dowiedzieliście się tylko obserwując bliźnięta? – Roześmiałam się

- Oczywiście że nie, opowiedziała nam to Sara babka Aleksandry. Znała stare legendy na ten temat.

- No to wszystko wyjaśnia

- Wiesz Lissa jak na królową jesteś mało domyślna.

- Od czego mam ciebie.- Powiedziała i się roześmiała. Miała na sobie zwykłą koszulkę, włosy rozpuszczone. Gdybym ją zobaczyła na ulicy w życiu bym nie pomyślał że to królowa.

- Widzę że jesteś ubrana na służbowo?- zażartowałam.

- Tak, ale wiesz ile szczęścia może dać zwykła koszulka i szorty. No tak ty możesz tak chodzić cały czas. Wiesz jakie te wszystkie suknie są nie wygodne jeszcze część z nich ma gorsety w tym się oddychać nie da.

- Nie wątpię ale taki już los królowej no chyba ze zmienisz styl i pójdziesz tak jak jesteś teraz na jakąś naradę.

- Obawiam się że by mnie nie wpuścili.

- Mogło by być zabawnie.- Roześmiałyśmy się.

- Mam dla ciebie dobre wieści.- Nagle powiedział Lissa.

- No to gadaj.

- No przynajmniej po części. Możecie wracać na Dwór, nic wam nie grozi…

- Ale…

- ale Dymitr nie będzie uznawany za ojca twoich dzieci.

- A to, to w zasadzie się tego spodziewaliśmy.

- Naprawdę nie jesteś zła?

- Nie no skąd.

- No bo wiesz jest bardzo ważny powód, dla którego musicie przyjechać na Dwór.

- A jaki to?

- Wyznaczyłam z Christianem datę naszego ślubu.

- Ale się cieszę nie no na taką okazje to na pewno przyjedziemy. A kiedy?

- za półtora tygodnia. Będziesz chciała być moją druhną?

- Ty się jeszcze pytasz oczywiście że tak gdybyśmy były teraz naprzeciwko siebie uściskałabym cię.

- To może lepiej, bo byś mnie jeszcze zmiażdżyła.

Nagle z tyłu Lissy dobiegł jakiś hałas. Moja przyjaciółka się odwróciła i cos mówiła po chwili się odwróciła a w ekranie obok niej pojawił się Christian. Był uśmiechnięty.

- Cześć mamusiu.

- Cześć tatusiu.- Odpowiedziałam

- Co tam u ciebie?- Powiedział pogodnym tonem

- A wszystko dobrze a u ciebie?

- Szczęśliwszy bym nie mógł być.- Powiedział i pocałował Lisse w skroń.

- No właśnie widzę.

- No dobra ale Lissa mam sprawę znowu zapomniałaś o naradzie.- Powiedział Ozer do Lissy.

- Co kiedy przecież sprawdzałam w kalendarzu.

- Tak ale została przesunięta.

- O widzę że ty to teraz w sekretarkę się bawisz.- Zażartował z niego

- Nie po prostu dbam żeby Lissa zawsze wszędzie się stawiała.- Ta jasne.

_ no ale musicie kończyć.

_ no to na razie Rose.

- Na razie.- Jeszcze się do siebie uśmiechnęłyśmy i rozłączyłyśmy się.