Księga I rozdział XXVI

Dymitr

Ustaliłem z Rose, że ja sprawdzę pokoje po prawej. Ruszyłem tam, patrząc chwilę, jak moja ukochana wchodzi do pokoju po drugiej stronie. Sam otworzyłem drzwi do kwatery nr 16. W środku panowała cisza i egipskie ciemności. Wszystkie zasłony były zasłonięte. Poszukałem włącznika. Po chwili pokój rozświetliło jasne światło. Zauważyłem duże łóżko z baldachimem. A to, co się na nim znajdowało, zmroziło mi krew w żyłach. Na łóżku leżała Aleksandra.

- Wyglądasz na zaskoczonego. Coś ci się stało? Nie spodziewałeś się mnie?

- A ty nie byłabyś zaskoczona? - Spytałem przybierając pozycję bojową. - Po co to wszystko?

- Dla zemsty, a po za tym wciąż pragnę cię przemienić.

- Nigdy na to nie pozwolę! Wole już być martwy!

- Może cię nie przemienię, ale na życie nie masz co liczyć.

- Śmierć byłaby dla mnie wybawieniem w takiej sytuacji.

Nagle się zerwała. Była o dziwo szybka, jak na tak krótki staż. Od razu się na mnie rzuciła.

Wymierzyła mi serię ciosów, które z łatwością odparowałem.

Były to ruchy, których uczył się każdy, tylko w szybszym tempie.

- No, nie wyszedłeś z formy.

- Chyba nie myślisz, że możesz mnie pokonać.

- Widzisz, znam wszystkie twoje ruchy, twoje słabe punkty. Nikt nie zna cię tak jak ja.

- Pomyłka.

- Co masz na myśli?

- Rose zna mnie lepiej. Ona wiedziała o mnie wszystko, jeszcze zanim zaczęliśmy się spotykać. Jak byłem jej mentorem, umiała mnie świetnie rozpracować, odkryć moje tajemnice.

- Ona nic o tobie nie wie.

- Myśl, jak uważasz.

Wymierzyła mi cios w bok głowy. Uchyliłem się sprawnie i przejechałem jej kołkiem po brzuchu. Widziałem jak się skrzywiła. Wiedziałem, że rana i tak się za chwile zasklepi. Aleksandra, żeby zyskać czas, zaczęła biec w stronę korytarza. Pobiegłem za nią.

Zatrzymała się na drugim jego końcu od strony, z której tu przyszliśmy.

- Co, teraz uciekasz?

- Nie, skąd. Przedłużam twoje marne życie.

Znów się złączyliśmy w morderczym tańcu. Wymieniliśmy ciosy w bardzo szybkim tempie. Zauważyłem, że na końcu korytarza coś się poruszyło. To pewnie Rose usłyszała jakiś hałas i przyszła.

Zobaczyłem, że zbliża się do nas zachodząc Aleksandrę od tyłu, więc zrobiłem taki ruch żeby miała jak najłatwiejszy dostęp do jej serca .

Właśnie wtedy coś mnie oślepiło. Niewyobrażalnie jasne światło. Było ono zarazem piękne i budziło we mnie strach. Po chwili wszystko ustało, a ja ujrzałem Aleksandrę leżącą i płaczącą na kolanach jakiejś morojki. Miała może ze 175 cm,  długie blond włosy i oczywiście figurę modelki. Była bardzo podobna do kobiety w windzie.

- Kim jesteś i co tutaj robisz? - spytałem.

- Jestem Katherina. Władam mocą ducha i byłam tu z mamą. Ją zabiła strzyga, a ja się ukryłam.

- Jestem strażnik Dymitr Bielkow. Dobrze zrobiłaś ukrywając się. Skąd miałaś kołek i jak udało ci się go wbić w strzygę.

- Kołek nie było trudno zdobyć. Podprowadziłam jednemu strażnikowi już dawno temu. Przez kilka tygodni próbowałam go zaczarować. Co do wbicia, wzięłam sobie kilka lekcji u strażnika, który broni mojej rodziny.

- Skąd wiedziałaś, że trzeba zaczarować kołek?

- Plotki się szybko rozchodzą. - Powiedziała z chytrym uśmieszkiem. Nagle dobiegł nas krzyk i odgłosy szamotaniny. Szybko skierowałem się w stronę pokoju z numerem 13.

Otworzyłam drzwi. Zobaczyłem, że Rose upadła na podłogę, a nad nią nachylały się dwie strzygi. Ruszyłem do walki. Jedną z nich zaskoczyłem i od razu zabiłem. Z drugą chwilę powalczyłem, ale ogólnie szybko uśmierciłem.

Podbiegłem do Rose. Leżała przy łóżku. Zrobiła się blada. Od razu zobaczyłem ranę z boku głowy.

- Rose, Roza, obudź się! -Poczułem narastającą panikę.

Sprawdziłem puls. Żyła. Szybko wyjąłem telefon. Wybrałem numer Zygmunta. Odebrał po pierwszym sygnale.

- Działo się coś u was?

- Nie, tylko dwie strzygi.

- Dobra, musicie sami sobie poradzić. Rose jest ranna. Idę zanieść ją do szpitala.

- Ok.

- Zadzwoń do Hansa.

- Dobra, nie ma sprawy. - Rozłączyłem się.

- Spojrzałem na Rozę, Z rany płynęła krew. Wziąłem ją ostrożnie na ręce.

- Roza, obudź się! Musisz żyć!-Nie było żadnej reakcji. Wybiegłem z pokoju i pognałem do schodów. Szybko zbiegłem na dół.

Nagle Rose otworzyła lekko oczy i spojrzała na mnie.

- Opiekuj się naszymi dziećmi towarzyszu.

- Rose nie mów tak.

- Kocham cię.

- Roza nie zasypiaj! - Ale to nic nie dało, Rose już zamknęła oczy.- Rose, nie. Moja Roza.